De kracht van schrijven
| In gesprek met meneer Merel - woensdag 20 januari 2016 |
 |
Voorovergebogen op mijn fiets, mijn ogen dichtknijpend voor de naar beneden dwarrelende sneeuwvlokken, rijd ik met twee zware boodschappentassen aan mijn stuur richting huis. De kou snijdt in mijn gezicht en ik verlang naar de geborgen warmte thuis en een dampend kopje thee.
Nog honderd meter en ik ben er.... Het laatste stuk stap ik af, vanwege de vastgevroren sneeuw op de straat.
Thuisgekomen, parkeer ik mijn fiets en wil zo snel mogelijk naar binnen. Terwijl ik mijn fiets op slot zet, kijk ik vluchtig om me heen. Plotseling valt mijn oog op een Merel die twee meter van me vandaan rustig op de schutting zit en mij in zichzelf opneemt. Ik blijf staan.... Hoewel ik verder wil, raakt zijn blik de mijne, en mijn voeten staan als bevroren in de sneeuw.
Onze gedachtewisseling gaat razendsnel. Meneer Merel straalt rust naar me uit en hij wil me laten zien hoe ik op dit ogenblik voorbij loop aan het 'genieten van al wat is'... "Je hebt gelijk", breng ik naar hem over.. "ik neem de tijd niet om meer ontspannen te genieten van deze mooie wereld". Met een schuin kopje houdt hij mijn blik vast en ik begrijp dat hij het met me wil hebben over 'eenheid'. En wel over 'eenheidsbewustzijn'. |
Ik begrijp precies wat hij bedoelt. Nu ik in dit moment, net als hij, ook mijn rust neem, begrijp ik dat Meneer Merel de sluiers van afgescheidenheid al volledig achter zich heeft gelaten en zijn vleugels nu uitslaat in een volledig nieuwe wereld, op een intens mooie manier. Namelijk door rust, eenheid en liefde over te brengen op iemand die openstaat om dit te willen zien! Ik voel me gevleid dat ík vandaag die persoon mag zijn en zijn boodschap mag ontvangen.
Seconden lang, die minuten lijken, staan we oog in oog met elkaar. Mijn nieuwe vriend heeft me in korte tijd de schoonheid van het nieuwe tijdperk laten zien. Rustig en met een gevoel in no-time getransformeerd te zijn, neem ik afscheid van hem en sluit de voordeur zachtjes achter me. In mijn ogen staat water....als dankbaarheid om wat hij me net heeft laten zien.
Vanuit de keuken schuif ik nog één keer de lamellen opzij, maar hij is al gevlogen, mijn liefdevolle eenheids-bewustwordings-boodschapper. Dank je wel, lieve Merel.
Reacties:
| Wat een prachtig stukje Rita! Ben blij dat ik het alsnog gelezen heb. Mooi dat je zo contact kan hebben met alle levende wezens. Inclusief planten. René- 20-01-2016 |
Reageren: