De kracht van schrijven
| Spectrum, de brug naar eenheid... - maandag 23 november 2015 |
|
Vanmorgen föhnde ik mijn haren en terwijl ik op z'n kop hing, zag ik door het raam de zon en de regen tegelijkertijd. Het ontroerde me, omdat het me plots het besef gaf dat vreugde en verdriet best naast elkaar kunnen bestaan. Als een kind rende ik naar de voorkant van het huis om te kijken of de regenboog te zien was en ja hoor, hij stond trots, in volle glorie aan de horizon. Snel checkte ik of de volgorde van de kleuren nog steeds klopte: rood, oranje, geel, groen, blauw, indigo, violet.
Gelukkig.....hij blijkt onveranderd, stabiel en vertrouwd als altijd. Steeds opnieuw, wanneer hij zich laat zien, is er iets in mijn hoofd dat de zekerheid van de volgorde van de kleuren moet hebben. Iets controlerends. Ben ik bang dat zoiets moois ooit zal veranderen? Je weet het immers maar nooit....
Kijk naar de wereld op dit moment. Welke zekerheid hebben we? Waar gaat dit naar toe? Snappen we de essentie van het leven nog steeds? Zijn we die kwijt of hebben we die nog niet gevonden?
Die angst en onzekerheid heeft de-hoog-aan-de-hemel-staande regenboog niet. En vandaag betrap ik mezelf er maar weer eens op, dat ook ík soms meedein op de golven van bezorgdheid en onveiligheid. Dat ik me, als ik niet oppas, laat meesleuren door de golf van onstabiliteit in de wereld. Op zo'n moment is het de kunst om bij mezelf te blijven en van daaruit mijn licht te laten schijnen op wat werkelijk van belang is, namelijk: Liefde......Liefde voor mezelf en daarmee ook voor anderen. Ongeacht wie.....ongeacht wat..... en ja, dat is voor ons allemaal soms moeilijk. Zeker in een tijd waarin mensen zoekende zijn. Zoekende naar wie we nu werkelijk zijn en waarin we soms gigantisch de weg kwijt zijn. Acceptatie van jezelf en van elkaar als mens is essentieel om de vrede te kunnen vinden en te ervaren. |
|
Is het niet wonderbaarlijk dat we bij regen en zonneschijn verzekerd zijn van een prachtige regenboog, die in zijn kern altijd onveranderlijk is? Is het dan ook niet zeer waarschijnlijk dat wanneer we in moeilijke tijden in staat zijn van binnenuit onze zon te laten schijnen, altijd kunnen terugvallen op onze vertrouwde innerlijke regenboog? Hij beweegt immers altijd ongezien met ons mee. Nou ja, ongezien? Ons innerlijk spectrum kunnen we altijd "zien" wanneer we dat zelf willen. Door goed te voelen en in onszelf te kijken en jezelf af te vragen "hoe ziet vandaag mijn eigen unieke regenboog eruit?", "Wat heeft die nodig en wat willen de kleuren mij zeggen?" Angst en onzekerheid vertroebelt ons beeld. Is dat niet precies hetgeen er met de wereld aan de hand is? We zien niet helder!!
 |
Ga je ook mee op reis door je eigen innerlijke regenboog? Door meer kleur te geven aan jezelf, groeit het (zelf)vertrouwen en daarmee ook de liefde voor alles wat leeft! Zo kunnen we de wereld stap voor stap steeds mooier kleuren. Door elkaar zonder verwachtingen meer en meer te geven, ontstaat een enorme harmonie, die puur vanuit het hart zorgt voor meer balans in de wereld. En dat kunnen we heel goed gebruiken! |
Reacties:
| Lieve Rita wat ben ik blij dat je je haar aan het föhn was. Zo kunnen wij mee genieten van dit mooie bericht. Om alle onzekerheden en angst in liefde om te zetten... Ga zo door. Zodat iedereen zijn eigen innerlijke regenboog mag gaan ontdekken. DANKJEWEL. "In onvoorwaardelijke liefde van dolfijnen." Mathea. 🐬💜🐬 Mathea- 25-11-2015 |
| Mooi Rita! In een tijd van onzekerheid en terrorisme, zijn dit vertrouwde en bemoedigende woorden. Dit is waar het om draait. Moge iedereen de essentie van het leven weer voelen, en weten dat liefde alles zal overwinnen! René- 24-11-2015 |
| Wat een prachtig stukje! Roos- 23-11-2015 |
Reageren: